Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Duo Reges: constructio interrete.
Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Non est igitur voluptas bonum. Ergo in gubernando nihil, in officio plurimum interest, quo in genere peccetur. Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Sed finge non solum callidum eum, qui aliquid improbe faciat, verum etiam praepotentem, ut M. Sin autem eos non probabat, quid attinuit cum iis, quibuscum re concinebat, verbis discrepare? Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit.
- Certe non potest.
- Sin aliud quid voles, postea.
- Nam si beatus umquam fuisset, beatam vitam usque ad illum a Cyro extructum rogum pertulisset.
- A mene tu?
- Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina.
Cum efficere non possit ut cuiquam, qui ipse sibi notus sit, hoc est qui suam naturam sensumque perspexerit, vacuitas doloris et voluptas idem esse videatur.
- Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere?
- Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti.
- Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent?
- Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur.
- Sed ad illum redeo.
Sed haec omittamus; Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit?
Quid enim possumus hoc agere divinius?
Iam in altera philosophiae parte. Qualem igitur hominem natura inchoavit? Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus? Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Dat enim intervalla et relaxat. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt.
Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem. Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Commentarios quosdam, inquam, Aristotelios, quos hic sciebam esse, veni ut auferrem, quos legerem, dum essem otiosus; His similes sunt omnes, qui virtuti student levantur vitiis, levantur erroribus, nisi forte censes Ti.
Confecta res esset. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Nam ista vestra: Si gravis, brevis; Certe non potest. In ipsa enim parum magna vis inest, ut quam optime se habere possit, si nulla cultura adhibeatur.